EVVELA İNSAN
İnsan!.. Evvela insan!..
Ve insan olmak her an!..
İnsan için bu hayat,
İnsanlıkla imtihan!..
Hiçbir şey gelişmiyor,
Gelişmedikçe vicdan!..
Şayet dürüstlük yoksa,
Yol mu alır bu kervan!..
Sağcı nedir, solcu ne,
Oldukça akla ziyan!..
Adam olunmadıkça,
Ne anlam taşır unvan!..
Hakka yaramayınca
Nedir şöhret, nedir şan!..
İslam özünde başka,
Ve çok başka Müslüman!.
Bir mühür yaptırmakla,
Olunmuyor Süleyman!..
İddia sahibine,
Bürhan sorarlar bürhan!..
Nerede helal, haram,
Nerede doğru, yalan!..
Edep, üslup bozulmuş,
Ne şükür var, ne şükran!..
Olmadan “Emin kişi”,
Ne yazar olsan sultan!..
Her türlü kul hakkıyla,
Rahat yaşıyorsa can,
Kalp kıran diller ile,
Tane vermez bu harman!..
İslam Beş şartı ile,
Altı şartıyla iman..
İtikaden elbette,
Geçerlidir bu beyan..
Lakin İslam bir bütün
Belirgin, açık, ayan!..
Efendimiz öz örnek,
O’ndadır ahlak, erkân..
Demek ki bütünüyle,
İslam’ın şartı Kur’an!..
Akl’etmek yoksa bunda
Niçin verilmiş iz’an..
İşte İslam alemi,
Bunun için perişan!..
Şark ikilem içinde,
Zaman sancılı zaman!..
Değişmek istemezsen,
Değiştirmez Yaradan!..
Bir rehavete düştük
Hepimizin bu noksan!..
Bunca fukara, garip,
Ediyorken faveran!..
Bir tarafta şatafat,
Sefaletteyse bir yan!..
Eğer deniyor ise,
Benden sonrası tufan!..
Sadece gemisini,
Kurtarmaktaysa kaptan!..
Bu bencil anlayışa,
Var mı selamet liman!..
Kalpleri kalpten vurdu,
Kıyıya vuran “Aylan”!..
Yine de bu acıya,
Kimse olmadı derman!..
“Küstah Batı” nihayet
Yakayı verdi el’an!.
Gözlerin görmediği
Çok küçücük bir düşman,
Dünyayı hapseyledi
Yaman ötesi yaman!..
Görülmez bir zerre şey,
Meydan okudu meydan!..
İşte ders işte ibret,
İşte ilahi ferman!..
Medeniyet dediğin,
Bu haliyle çok yavan!..
Bu çağa uygar demek,
Gerçeğe olur bühtan!..
İç içe olmak gerek,
Merhamet, ilim, irfan..
Erdem, adalet yoksa,
Kaçınılmaz son: Hüsran!..
İnsan!.. Evvela insan!..
Ve insan olmak her an!..
İnsan için bu hayat,
İnsanlıkla imtihan!..
Ozan Yusuf Polatoğlu
Nisan 2020
